Troost

Er zijn talloze luisterlijsten online te vinden die aansluiten bij iedere stemming die je maar kan bedenken. Vakantiegevoel, studiestress, een gebroken hart, een boze bui. Slapeloze nachten of vlinders in je buik, opperste concentratie of juist helemaal zen. Ik vind het prachtig hoe muziek mensen kan helpen dichter bij hun gevoel te komen. Voor mij is muziek momenteel de grootste bron van troost in mijn leven; een manier om troost te bieden en om troost te ontvangen. Het voelt dan bijna als een omhelzing.

We mochten spelen bij een laatste verjaardag. De diagnose loog er niet om, meer dan dit jaar zat er niet meer in. En dus klonk de muziek door de zaal en stonden even alle neuzen dezelfde kant op, bevond iedereen zich even op dezelfde golflengte. We vierden een leven goed geleefd en koesterden bewust het moment.
We speelden weer op de uitvaart. Onze muziek bracht de vreugde van toen in herinnering en verklankte tegelijkertijd de compassie die wij voelden voor de familie die achterbleef. We konden troost bieden ten tijde van groot verdriet.

Kort na het overlijden van mijn man schreef een lieve vriendin een prachtig liedje voor ons. Het klinkt iedere avond in de slaapkamers. Kleine-meisjes-stemmen zoeken naar de manestralen die hun haren strelen door het wolkendek. Ik mag het keer op keer voor ze zingen, waardoor ook mijn verdriet op een positieve, warme manier tot uiting kan komen. Keer op keer bevestig ik dat papa over ze waakt. We voelen ons samen getroost.

Ik liet me deze zomer raken door de onuitgesproken, maar zeer hoorbare steun in het spel van vrienden. Hun muziek vertelde van doorleefd gemis en ruimte om dat alles eenvoudigweg te laten zijn. Het is hartverwarmend te weten dat je in gedachten wordt gehouden. Als muzikant zoek je vervolgens naar manieren om zelf bij die emoties te komen, zodat je ze kan verklanken. Dan kan de ontvangen troost doorgegeven worden – en wie weet voelt iemand zich al luisterend minder alleen.

Het is een onvoorziene rijkdom die ik heb ontdekt: ook mijn muziek kan daadwerkelijk van betekenis zijn voor anderen. Het Nederlandse dogma ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ probeer ik ervoor opzij te schuiven. Want wat zou ik graag af en toe iemand helpen dichter bij hun gevoel te komen door ze met mijn muziek te omhelzen. Door de ruimte te creëren waarin alles wat je voelt, er gewoon mag zijn.

There are countless playlists online to match any kind of mood imaginable. Holiday vibes, study stress, a broken heart, anger. Sleepless nights or butterflies in your stomach, utter focus or being completely Zen. I think it’s amazing how music can help people get closer to their feelings. For me music is currently the biggest source of comfort in my life; a way to give as well as receive solace. It can almost feel like an embrace.

We were asked to play at a last birthday celebration. The diagnosis left no doubt whatsoever; there would be no next time. As our music filled the room, everyone was in agreement for a little while and all present were united in a shared experience. We celebrated a life well lived and consciously cherished that moment. We played again at the memorial service. Our music recalled the joy of our previous performance and simultaneously expressed the compassion we felt for the family who was left behind. We were able to offer solace in times of grief.

Shortly after the death of my husband, a dear friend wrote us a beautiful song. It can be heard in the bedrooms every night. Little-girl-voices look for the moonbeams that caress their hair through the clouds. I’m given the chance to sing it again and again, which allows my sorrow to become something warm and positive. Each and every time I get to tell my children that their father watches over them. We all feel comforted.

This summer I was touched by the unspoken, yet very audible solace offered in the music played by friends. Their songs carried a knowledge of loss and a promise that all of it is allowed to exist. It is heartwarming to know you are kept in other people’s thoughts. As a musician I try to get a hold of those emotions myself, in order to put them into music. That way, the comfort and solace received can be passed on – and just maybe someone listening will feel less lonely.

It’s an unforeseen gift that I have found: my music, too, can be meaningful to others. I hope I’m brave enough to discard the Dutch dogma to ‘never stand out, for normal is quite enough’. I would love to help someone, anyone, to get closer to their feelings by embracing them with my playing. To create enough room for everything that they feel to simply exist.