English below
Vandaag hoorde ik een gedicht van Whitney Hanson: not a poet. Ze omschrijft hoe makers verstrikt kunnen raken in hun zelfgekozen titel. Een dichter die zich gedwongen voelt hoogwaardige poëzie te schrijven, want ze is dichter van beroep. Een muzikant die iedere gespeelde noot perfect moet laten klinken, want dat is haar werk. Terwijl het ooit begon met de eenvoud van woorden en melodieën die ze wilden delen, met expressie van wat niet stil kon blijven.
Terugkeren naar je intrinsieke motivatie is al een tijdje een thema in mijn eigen muzikantenbestaan. Wie bepaalt welk repertoire ik moet kennen, beheersen en presenteren? Als je dat altijd af laat hangen van anderen, bekruipt je al snel het gevoel steeds tekort te schieten. Om precies die reden heb ik een heel aantal keren de handdoek in de ring willen gooien. Maar iets weerhield me ervan. Wat was dat iets?
Ik ben collega’s en vrienden gaan vragen wat volgens hen de rol en het doel van een muzikant zijn. Er zat wat variatie in de antwoorden, maar minder dan ik had verwacht. De meest praktische reactie was: ‘een professioneel musicus verdient er zijn geld mee. De mensen hebben muziek nodig en de musicus biedt het aan. Dat is je rol.’ Verder gingen alle antwoorden over verbinding. Ook het vervolg van die praktische reactie:
‘Door aandacht te besteden aan je eigen ontwikkeling – die voor iedere speler anders verloopt – ontwikkel je je eigen combinatie van bevlogenheid en gevoel. Daarmee ben je in staat om de juiste muziek te kiezen voor het publiek voor wie en de locatie waar je speelt. Jouw energie wordt door het geluid overgebracht op je luisteraar. Als je je daar bewust van bent, kun je de mensen die je horen spelen werkelijk beter maken.’
Soms leidde de vraag tot lange gesprekken. Heel mooi vond ik deze: ‘het doel van een muzikant is zich te verbinden met de luisteraar. Je kan voor hen vertolken waar woorden tekortschieten. Via muziek kun je troost of vreugde geven aan hen met een gebroken hart of de vreugde vergroten voor wie het al kent. Een andere rol is het scheppen van schoonheid op plekken die verlaten zijn en vrede waar chaos is, al is het maar voor even.’
Een ander vertelde, ‘musicus zijn is een staat van zijn. Dat ben je of niet. Daarna hoop je dat je er anderen mee kan bereiken en raken.’ En: ‘het doel is via muziek uiting te geven aan zoveel mogelijk emoties van en voor de mensen om je heen.’ Weer iemand zei: ‘ik wil mensen raken, laten voelen, even wegnemen uit hun normale wereld.’
Zoals vaker vond ik door het stellen van de vraag een antwoord. Bovenstaande is precies waarom ik niet kan stoppen met mijn werk als muzikant. Het delen van de vreugde van muziek, het creëren van prachtige momenten en tot stand brengen van oprechte verbinding tussen mensen die zich voor jou bij elkaar hebben verzameld – er is voor mij niets mooiers. Dat doe ik op basis van mijn eigen unieke ontwikkeling, met mijn eigen keuzes in repertoire en interpretatie.
Want ik wil trouw blijven aan mijn intrinsieke motivatie, die eigenlijk heel kleinschalig is. Voor een dichter als Whitney Hansen zijn het de woorden die ze te bieden heeft. Voor mij zijn het de noten die ik kan laten klinken. Losse onderdelen die iedereen ter beschikking heeft. Mijn gave is het deelbaar maken van mijn belevingswereld via de losse onderdelen van muziek. Door alles te verbinden vertolk ik een binnenwereld die door anderen herkend wordt. Verbinding, orde in de chaos, het scheppen van schoonheid. Al is het maar voor even. Dat maakt muziek mijn roeping.
Music is a calling
Earlier today I heard a poem by Whitney Hanson: not a poet. She describes how creators become restricted by the label with which they describe themselves. A poet who feels forced to write poetry, because she is a poet by profession. A musician who is obliged to make every note sound perfect, because it is her job. While it once began with the simplicity of words and melodies they wanted to share, with expression that could not be kept silent.
Returning to your intrinsic motivation has been a recurring theme in my own career as a musician. Who determines which repertoire I should know, master, and present? When you always depend on others for these values, you will soon start to feel a sense of inadequacy. For this exact reason I’ve come close to throwing in the towel on several occasions. But somehow I never did. Why was that?
I have asked colleagues and friends what they believe is the role and purpose of a musician. There was some variation in the answers, but far less than I’d expected. The most practical reaction among them was: ‘a professional musician earns their money by making music. People need music and the musician provides it. That’s your role.’ All other answers were about connection, as was the follow-up to that very practical approach:
‘By giving attention to your own development – which is different for each individual player – you develop your own combination of passion and feeling. This allows you to choose the right kind of music for the audience and venue you’ll be playing for. The sound transfers your energy to the listener. Once you are aware of this, you can actually heal the people who hear you play.’
Sometimes my question led to long conversations. I loved this response: ‘the purpose of a musician is to connect themselves with the listener. You can interpret those things for them that words cannot capture. Through music you can give comfort or joy to those with a broken heart, and increase happiness for those who are familiar with the feeling. Another role it to create beauty in places that have been abandoned and peace where there is chaos, even if it’s just for a moment.’
Someone else told me, ‘being a musician is a state. You are one or you are not. Only then do you hope to share and affect others with your music.’ And: ‘the purpose is to use music to express as many emotions as possible from and for the people around you.’ Yet another person said: ‘I want to touch people, let them feel, take them from their ordinary world for a little while.’
As is often the case, asking the question led to an answer. What those lovely people shared is exactly why I can’t stop working as a musician. Sharing the joy of music, creating beautiful moments and establishing a sincere connection between people who have gathered to listen to your music – it doesn’t get any better. I do this from my own unique background and development, which leads to my own choices in repertoire and interpretation.
You see, I want to stay true to my intrinsic motivation, which really is very small-scale. For a poet like Whitney Hansen it’s the words she has to offer. For me it’s the notes that I can play. Loose parts that everyone could have at their disposal. My gift is the ability to structure my personal experiences with those loose parts so I can share it with others. By connecting it all I get to interpret an inner world that is recognised by those who hear me play. Connection, order in the chaos, the creation of beauty. Even if it’s only for a moment. That is what makes music my calling.