Koesteren

Muziek heeft iets magisch als het verbindt op een dieper niveau. Emoties die te groot zijn om te doorvoelen, worden door muziek draaglijk. We dansen van vreugde en huilen mee met een lied dat troost. Mensen die door ziekte of ouderdom niet meer kunnen lopen of praten, zijn plots in staat te dansen of te zingen als ze muziek horen. Mensen bloeien op door iets alledaags wat nog voor onze geboorte al doordrong in de buik van onze moeders, iets wat we mogen koesteren: muziek.

Melodie en ritme van buitenaf dragen ons opnieuw als we broos en oud zijn. Ze activeren – heel klinisch – verbindingen in onze hersenen die uit zichzelf niet meer goed functioneren. Door muziek als structuur worden spraak en motoriek plots weer mogelijk. Het verbindt emotioneel als je samen luistert, zonder dat je daar een woord aan vuil hoeft te maken.

Wie zelf muziek maakt, kent ook de momenten waarop het lukt dat magische gevoel van verbinding te delen met je publiek. Je hoopt altijd mensen eensgezinder en lichter naar huis te sturen, zelfs al heb je niet overal invloed op, zelfs al lukt het niet altijd even goed. Door jouw muziek te delen weet je in ieder geval dat je je luisteraars een steuntje in de rug geeft, waar ze het op dat moment ook nodig mogen hebben.

Misschien vinden ze de juiste woorden; kunnen ze bij dat weggestopte beetje verdriet; vinden ze een verloren gewaande herinnering; ervaren ze genoeg rust om heerlijk te slapen; borrelt er vreugde door heel hun lijf. Je weet het niet, maar de magie van muziek krijgt het allemaal voor elkaar.

Soms vergeet ik hoe wonderlijk het is dat ik muziek kan en mag maken. Dat dit mijn werk is en dat ik me dagelijks mag verwonderen. Dan denk ik terug aan een van de eerste leerlingenconcerten waar ik speelde. Ik was 15, het stuk was ‘Walking in the air’ van Howard Blake. De plek was een klein, sfeervol theater vol mensen die alleen voor hun eigen kind kwamen, dus aandacht was minimaal en het rumoer bijna storend. De begeleidingsmuziek ging aan en ik mocht spelen. Het kon me niet schelen of er iemand luisterde, de muziek verdiende het om gespeeld te worden. En toen werd het stil om me heen. Er werd geluisterd. Mijn noodzaak om de muziek te delen drong tot iedereen door. Het was fantastisch.

Sindsdien heb ik meer van deze herinneringen mogen maken. Het blijft fantastisch, het blijft magisch. De wens om muziek te delen ligt aan de basis van dit soort ervaringen, of je nu een beginner bent of er je werk van hebt gemaakt. Verbinding is toch doorgaans het resultaat van aandacht voor de ander en dat kan op elk speelniveau. Ik gun iedereen een magisch muziekmoment om te koesteren. Misschien wil je het hier wel delen?

Music can feel like magic when it connects on a deeper level. Emotions that seem too much to handle, are made bearable by music. We dance with joy and cry along to a soothing song. People who are unable to walk or talk because of age or illness, are somehow able to dance or sing when they hear music. People flourish because of something quite common that already reaches us when we are still in the womb, something worth cherishing: music.

Melody and rhythm support us again when we are frail and old. They activate – very clinically – connections in our brain that no longer function properly on their own. With music as an external structure, speech and motor skills are suddenly available again. It also connects us emotionally when we listen to music together, and not a word needs to be said.

Those who play themselves, will have fond memories of when they were able to share that magical feeling of connection with an audience. You always hope that listeners leave in a more harmonious state of mind and with a lighter step, even though you can’t control everything, even though you may have only partly succeeded. By sharing your music you at least know that you will have given your audience some support, in whichever way they needed it at the time.

Maybe some of them can finally find the right words; reach that last residue of sadness; unlock a long-lost memory; feel calm enough for a good night’s rest; have happiness fill them up. You won’t know for sure, but the magic of music can make it all happen.

Sometimes I forget how amazing it is that I can actually play. That this is my job and that I get to be amazed by it on a daily basis. At such times I think back on one of the first student concerts I took part in. I was 15 years old, the piece was “Walking in the air” by Howard Blake. The venue was a small, atmospheric theater full of people who were really only there for their own children. This meant attention was minimal and the hubbub from the hall was pretty noticeable. My accompaniment started and it was time to play. I didn’t care who listened, because the music deserved to be played anyway. Which is when it fell silent around me. They all listened. The necessity I felt to share this music reached everyone there. It was brilliant.

Since then I’ve made more of these wonderful memories. It is still brilliant, still magical. At the root of such experiences lies the wish to share music, whether you are a beginner or you made music your job. A real connection is pretty much always the result of paying true attention to one another and this can be done at all levels of playing. I truly wish everyone to have such a magical music moment to cherish. Maybe you’re even willing to share yours?