English below
Spelen is plezier maken en ontdekken. Spelen is nieuwsgierig zijn naar wat er kan gebeuren, om te ervaren wat voor herhaling vatbaar is en wat niet. Spelen is de wereld ontdekken, de regels uitzoeken en je daarbinnen leren bewegen. Spelen is wat kinderen doen. Maar waarom alleen kinderen? Waarom denken de grote mensen dat zij niet meer mogen spelen?
Gaandeweg gaan we zo vasthouden aan de regels van het dagelijks leven, dat we de ruimte die er overblijft niet meer zien. We gaan denken in goed en fout, in mag wel en mag niet. We vergeten dat je binnen de regels van het spel nog altijd je eigen strategie mag uitstippelen. Hoe win je anders een potje schaken of monopoly? Zelfs een gezonde dosis geluk moet je naar je eigen hand zetten.
Zo is het ook met muziek. Onze taal maakt de vergelijking al: je bespeelt een instrument en je speelt de muziek. Net als bij kinderspel leer je de regels van de muziek kennen, om jouw interpretatie te kunnen laten horen. Muzikanten zijn van nature mensen die blijven zoeken naar de ruimte tussen de regels. Dankzij hun nieuwsgierigheid blijft muziek raken en verrassen.
Soms ben je zo aan iets gewend, dat je de waarde er niet meer van ziet. Zo ook mijn vaardigheid om te spelen dankzij de muziek. Mijn muzieklessen voor kleintjes leunen onvoorwaardelijk op de nieuwsgierigheid van de jonge deelnemers. Een nieuwsgierigheid die ik met ze deel. We tikken op twaalf verschillende manieren met ritmestokjes en ze vinden het alle keren prachtig. We laten ons verrassen door stopmomenten in de muziek en er wordt steeds harder om gelachen. We lopen als een muis, een paard of een olifant en wachten vol spanning tot we mogen vliegen als een bij. We zwieren, zwaaien, buigen en vallen – boem! Daar lig je dan.
Er is altijd een peuter die het gebeuren verbaasd aanziet. Dat behalve de kinderen ook de juf met ukelele en al over de grond rolt is tot daaraantoe. Maar dat mama ook meedoet? Hoe kan dat nou? Na een herhaling of drie dringt door dat de grote mensen echt, ja echt, ook allemaal meedoen. Het stille genieten op die snoetjes om het gedeelde spel, dat had ik niet voorzien toen ik met dit werk begon. Niet alleen geef ik muziekles aan hele jonge kinderen, ik leer de grote mensen weer te spelen. En dat schept een onbeschrijflijk mooie band met het kind met wie ze de muziekles volgen.
Het doel van de lessen blijft het overdragen van muzikale vaardigheden en kennis aan het hele jonge kind. Onverwacht mooi zijn de grote mensen die met de blik van jonge kinderen de wereld in kijken, al is het maar gedurende dat uurtje dat ik ze mee mag nemen in mijn muzikale wereld.
Keep playing
It’s fun to play because you make discoveries. Playing means being curious about what might happen, to see what is worth repeating and what isn’t. Playing is a way to discover the world and its rules, and to learn how to navigate it all. Children play. But why just children? Why do grown-ups seem think they are no longer allowed to play?
Somewhere along the way to adulthood we start to cling to the rules of our lives in such a degree that we no longer see the space that’s left for us. We start thinking in right and wrong, is shoulds and shouldn’ts. We forget that it’s still possible to determine our own strategy while following the rules of the game. How else would you ever win at chess or monopoly? Even luck only goes so far without direction.
It’s the same with music. Our language already provides the comparison: you play an instrument and you play music. As with child’s play, you learn the rules of music in order give your interpretation. Musicians are always aware of the space between the rules. Thanks to their curiosity music touches the heart and keeps surprising its listeners.
Sometimes you’re so used to something, that you no longer see its value. This happened to me and my ability to play thanks to music. My music lessons for little ones are built unconditionally on the curiosity of its young participants. A curiosity I share with them. We tap rhythm stick in twelve different ways and they love every single version. We let ourselves be surprised by musical stops, with ever increasing laughter as accompaniment. We walk like mice, horses and elephants, full of anticipation for the moment when we can buzz around like bees. We sway, wave, bend and fall – boom! On the floor.
There’s always a toddler who looks puzzled about the proceedings. The kids and even the teacher with her ukelele fall to the floor. Fair enough. But now even mom joins in? How? Why? After about three repeats it dawns on them that the grown-ups are actually, really, participating. The quiet joy on their little faces as they join the fun is something I could not have anticipated when I first started. Not only do I teach very young children music, I also teach grown-ups how to play again. And this creates an indescribably beautiful bond between the child and its carer.
The goal of the lessons is still teaching musical skills and knowledge to very young children. Unexpectedly wonderful are the grown-ups who look at the world with young eyes again, if only for that one hour each week that I get to take them into my musical world.