English below
Dit zou Socrates, de Griekse filosoof, ooit gezegd hebben. Het lijkt heel tegenstrijdig, want hoe kan het dat je minder gaat weten als je meer kennis vergaart? Toch ben ik het absoluut met hem eens. Want telkens als je je in een onderwerp gaat verdiepen, blijkt daar een wereld aan feiten en vaardigheden achter schuil te gaan. Dat wat je leert, is het topje van de ijsberg. En juist dat topje geeft je genoeg inzicht om te beseffen hoeveel je nog niet weet.
Vanmiddag luisterde ik naar een de NPO podcast van Klassiek Inside, waarin blokfluitiste Lucie Horsch werd geïnterviewd nadat ze een Edison had ontvangen voor haar album Origins. Ze is een ontzettend getalenteerde, jonge musicus die tussen neus en lippen door vertelt hoe ze in haar ogen de boot heeft gemist wat betreft componeren. De presentatoren vragen verbaasd waarom het te laat zou zijn. Ze noemt dan het complex van klassieke musici: als ik nu nog iets compleet nieuws ga doen, wat is mijn niveau dan? Ziedaar het effect van een inzicht als dat van Socrates: als je weet hoeveel er eigenlijk nog te leren is, wordt de berg zo hoog dat je deze maar helemaal links laat liggen. Dan zit kennis in de weg.
Al eerder vergeleek ik muziek met taal. Er zijn duizenden talen in de wereld en we hebben allemaal onze moedertaal. Zelfs als je niet spreken kan, is er gebarentaal. Voor tweede, derde, misschien wel vierde talen zijn er gradaties van vaardigheden: kan je het verstaan, spreken, misschien ook schrijven? In welke situaties kun je je redden? Waar heb je het voor nodig?
Mijn moedertaal is Nederlands. Ik spreek en schrijf vloeiend Engels en red me aardig in het Duits. Ik versta en lees een beetje Frans, ken inmiddels een paar woorden Tsjechisch en Roemeens, herken Italiaans en Spaans en kan sorry zeggen en tot zeven tellen in het Vietnamees. Al die talen samen vormen een kleine kaart van mijn leven. Waarom zou je muziek niet net zo benaderen als talenkennis? Een paar dingen echt goed kunnen, de rest beheersen voor zover nodig is.
Oude muziek en hedendaags klassiek zijn mijn thuisbasis. Ik weet al veel en weet ook dat er nog veel meer over te leren valt. De complete spreekwoordelijke ijsberg is in zicht, maar ik betwijfel of ik ooit alles boven water zal halen. Ondertussen zijn andere genres ook ontzettend interessant. Zuid-Amerikaanse componisten als Piazzola, Pujol, Villa-Lobos en Machado boeien me al jaren. Ik durf zelfs te zeggen dat ik hun muziek aardig kan vertolken. Dat ik daarbij nog op het puntje van de punt van de ijsberg sta, maakt me niet uit. Het uitzicht is prachtig. Roemeens is mijn nieuwe ‘vreemde taal’ en inmiddels lonkt ook de klassiek-romantiek.
Iets nieuws leren is namelijk ook gewoon heel leuk. Ervaren hoe het je vergaat, weerstand voelen en dat overwinnen: ik zou het voor geen goud willen missen. Natuurlijk wil je ook ergens heel goed in zijn, maar het een sluit het ander niet uit. Wat zou je niveau zijn als je iets nieuws probeert? Geen idee, dat maakt het zo spannend. Vraag liever: is dit iets wat mij motiveert en inspireert? Bij leren is het proces net zo belangrijk als het resultaat. Je daagt jezelf uit, leert behalve nieuwe technieken en feitjes ook jezelf iets beter kennen. En dat kan in de muziek nooit kwaad.
The more I learn, the less I know
This saying is attributed to the Greek philosopher Socrates. It seems contradictory, because how can you know less when you gain more knowledge? Still, I agree with him completely. Every time you dive into a subject, it opens up an entire world of facts and skills you knew nothing about. What you learn turns out to be the tip of the iceberg. And that tip gives you enough insight to realise how much you actually do not know.
This afternoon I listened to the Dutch classical radio Podcast Klassiek Inside, as the Dutch recorder player Lucie Horsch was being interviewed. She had just received a prestigious prize for her album Origins. She’s a very talented, young musician who casually mentions that she has probably missed the boat when it comes to composing. The presenters are quick to ask why she believes it to be too late. Horsch then describes a typical classical musician complex: if I start something new now, what will my skill level be? This is the downside of the insight Socrates put into words: when you know how much there is to learn, it can become insurmountable, and you don’t even start. Knowledge becomes an obstacle.
I have compared music to language before. There are thousands of languages in the world and we all have our mother tongue. Even when you can’t speak, there’s sign language. Second, third, even fourth languages come with levels of proficiency: do you understand what is being said, can you speak a language, maybe write correctly? In which situations can you manage? What do you need it for?
My mother tongue is Dutch. I speak and write English fluently and can manage well enough in German. I understand and read a little French, have recently learned a few words in Czech and Romanian, I recognise Italian and Spanish and I can say sorry and count to seven in Vietnamese. All these languages form a small map of my life. Why not treat music the same way as language proficiency? Be fluent in one or two and know the rest as well as is necessary for you.
Old music and contemporary classical music are my home base. I know a lot about it and I am also aware that there is much more to be learned. I can see the complete proverbial iceberg, and I’m not sure if I’ll ever get everything above sea-level. Other genres are also interesting. South-American composers such as Piazzolla, Pujol, Villa-Lobos and Machado have fascinated me for years. I even dare say I play their music reasonably well. At the same time I’m aware I’m at the very top of the tip of the iceberg. But I don’t mind; the view is amazing. Romanian folklore is my new ‘foreign language’ and even romantic music beckons.
Learning something new is simply fun, after all. To see how it goes, to feel resistance and get past that: I wouldn’t want to miss it for the world. Of course you want to be really good at something, but one does not exclude the other. If you start something new now, what would your skill level be? You don’t know, which makes it so exciting. Rather ask: is this something that motivates and inspires me? The process of learning is as important as the result. You challenge yourself, and besides new techniques and facts you also learn a lot about yourself. And that is never a bad thing in music.